Fraza do cytowania: Slosorz T., Fryc‑Przybyłowska B. Z perspektywy 40-lecia akademickiego kształcenia pielęgniarek i położnych w Polsce. Polski Przegląd Nauk o Zdrowiu. 2015;4(45):280–287. W Polsce pierwsze ośrodki mające znamiona kształcenia akademickiego powstały w 1921 roku w Poznaniu i Warszawie oraz w 1925 roku w Krakowie. Dyrektorkami dwóch pierwszych placówek były przedstawicielki Amerykańskiego Czerwonego Krzyża (ARC) – pielęgniarki: Ita Rosa Mc Donell (1891–1977) i Helen Bridge (1885–1964). Druga wojna światowa zahamowała proces nauczania oraz zdziesiątkowała liczbę polskich pielęgniarek i położnych. Okres powojenny charakteryzował się różnorodnością – programów i czasem trwania nauki oraz niskim poziomem przygotowania zawodowego, czego skutkiem była dyskwalifikacja pielęgniarek i położnych w dalszym procesie kształcenia na uczelniach wyższych. W 1969 roku powołano w Akademii Medycznej w Lublinie 3-letnie Wyższe Studium Pielęgniarstwa, które od roku 1972 przekształcono w 4-letni Wydział Pielęgniarski. Wiele lat później, w roku 1996, również w strukturach Wydziału Pielęgniarstwa lubelskiej Akademii Medycznej w ramach jednolitych studiów magisterskich zaczęto kształcić położne. Pod koniec lat 90. XX wieku, zgodnie z wytycznymi Procesu Bolońskiego, rozpoczął się w Polsce intensywny proces wdrażania 2-stopniowych studiów wyższych na poziomie: 3-letnich licencjackich, 2-letnich magisterskich, oraz III stopnia – studiów doktoranckich.
Słowa kluczowe: wyższe szkolnictwo, studia pielęgniarskie, studia położnicze.
|
|