Z perspektywy 40-lecia akademickiego kształcenia pielęgniarek i położnych w Polsce

Kliknij autora aby wyszukać wszystkie publikowane przez niego artykuły:
Teresa Slosorz, Beata Fryc‑Przybyłowska

4 (45) 2015 s. 280–287
Kliknij aby wrócić do spisu treści
280_4_45_2015.pdf
Cyfrowa wersja artykułu (plik PDF)

Fraza do cytowania: Slosorz T., Fryc‑Przybyłowska B. Z perspektywy 40-lecia akademickiego kształcenia pielęgniarek i położnych w Polsce. Polski Przegląd Nauk o Zdrowiu. 2015;4(45):280–287.

W Polsce pierwsze ośrodki mające znamiona kształcenia akademickiego powstały w 1921 roku w Poznaniu i Warszawie oraz w 1925 roku w Krakowie. Dyrektorkami dwóch pierwszych placówek były przedstawicielki Amerykańskiego Czerwonego Krzyża (ARC) – pielęgniarki: Ita Rosa Mc Donell (1891–1977) i Helen Bridge (1885–1964). Druga wojna światowa zahamowała proces nauczania oraz zdziesiątkowała liczbę polskich pielęgniarek i położnych. Okres powojenny charakteryzował się różnorodnością – programów i czasem trwania nauki oraz niskim poziomem przygotowania zawodowego, czego skutkiem była dyskwalifikacja pielęgniarek i położnych w dalszym procesie kształcenia na uczelniach wyższych. W 1969 roku powołano w Akademii Medycznej w Lublinie 3-letnie Wyższe Studium Pielęgniarstwa, które od roku 1972 przekształcono w 4-letni Wydział Pielęgniarski. Wiele lat później, w roku 1996, również w strukturach Wydziału Pielęgniarstwa lubelskiej Akademii Medycznej w ramach jednolitych studiów magisterskich zaczęto kształcić położne. Pod koniec lat 90. XX wieku, zgodnie z wytycznymi Procesu Bolońskiego, rozpoczął się w Polsce intensywny proces wdrażania 2-stopniowych studiów wyższych na poziomie: 3-letnich licencjackich, 2-letnich magisterskich, oraz III stopnia – studiów doktoranckich.

Słowa kluczowe: wyższe szkolnictwo, studia pielęgniarskie, studia położnicze.



Copyright © 2006–2024 Polski Przegląd Nauk o Zdrowiu. Wszelkie prawa zastrzeżone