Wstęp. Powszechnie stosowana nazwa „zakażenia szpitalne” jest pojęciem wąskim, gdyż sugeruje, że dotyczą one tylko szpitali, jednak zakażenia mogą się szerzyć również w gabinetach lekarskich czy poradniach leczenia ambulatoryjnego. Dlatego właściwszą nazwą jest: zakażenia związane z opieką medyczną (healthcare associated infections – HAI). Niezależnie od tego, gdzie takie zakażenie wystąpi, podstawowym celem organizacji nadzoru nad zakażeniami jest zapobieganie tym infekcjom /inwazjom. Według Światowej Organizacji Zdrowia odsetek zakażeń szpitalnych wywoływanych przez różne czynniki etiologiczne powinien wynosić między 5 a 10%. Cel. Celem pracy była analiza zarejestrowanych przypadków zakażeń szpitalnych w oparciu o dane pochodzące ze szpitala powiatowego z województwa łódzkiego w latach 2005–2015. Materiały i metody. Dane przedstawione w pracy pochodzą z raportów wewnętrznych zakażeń szpitalnych prowadzonych przez Zespół i Komitet ds. zakażeń szpitalnych. Wyniki. Ogólna liczba zakażeń szpitalnych w tym podmiocie uległa prawie trzykrotnemu wzrostowi w 2015 r. i wyniosła 72 przypadki, co stanowiło 0,87%, pomimo modernizacji szpitala w 2014 r. Najczęściej rejestrowanym czynnikiem etiologicznym zakażeń szpitalnych na przestrzeni 10 lat była bakteria z gatunku Staphylococcus aureus, jednak w 2015 r. liczba ta zdecydowanie zmniejszyła się i na pierwsze miejsce wysunęły się zakażenia wywołane przez Escherichia coli, Enterococcus faecium oraz Klebsiella pneumonieae. Natomiast wśród zakażeń wywołanych przez patogeny zaliczane do tzw. czynników alarmowych wykazano, że na pierwszym miejscu uplasowały się bakterie z gatunku Klebsiella pneumnoniae ESBL. Wnioski. Zakażenia szpitalne były i są nadal aktualnym problemem systemu opieki zdrowotnej, jednak w ostatnich latach na plan pierwszy wysunęły się zakażenia wywołane przez bakterie lekooporne.

Słowa kluczowe: zakażenia szpitalne, prewalencja, czynniki alarmowe.